Ֆրանսիական նոր ալիք՝ նեղ ու լայն իմաստով
Հետպատերազմյան տարիներին ֆրանսիական կինոն գտնվում էր լճացման մեջ: Կինոարտադրության ոլորտը գրավել էր ֆրանսիական որակի կինոն` մեկը մյուսին կրկնօրինակող կոմերցիոն ֆիլմերով: Դրանք նկարվում էին ընդունված բանաձևով, թատերականացված էին, ծանրակշիռ ու պաթոսային:
1954-ին կինոքննադատ Ֆրանսուա Տրյուֆոն նոր ալիքի մանիֆեստ համարվող «Ֆրանսիական կինոյում մի տենդենցի մասին» հոդվածում բարձրաձայնում է այդ բոլոր խնդիրները: Ինչն ավելի կարևոր է, զարգացնելով մեկ այլ քննադատ (և ռեժիսոր) Ալեքսանդր Աստրյուկի գաղափարները, Տրյուֆոն ձևակերպում է հեղինակային կինոյի տեսությունը, ըստ որի` ֆիլմի հեղինակը ռեժիսորն է: Ռեժիսորի համար կամերան նույնն է, ինչ գրիչը` գրողի: